Historia. ,,Włoskie” finały Realu i ,,hiszpańskie” Juventusu

Mateusz Srebniak

13:42, 2 czerwca 2017

Aktualizacja: 18:28, 9 grudnia 2019

Finał Ligi Mistrzów, a z nim zakończenie klubowego sezonu w Europie, zbliża się nieuchronnie. Jak co roku to na ten mecz czeka cały piłkarski świat, kibice nie tylko Juventusu i Realu szukają argumentów mających potwierdzić, dlaczego wygra zespół, z którym sympatyzują. My postanowiliśmy przyjrzeć się historii, być może ona da nam odpowiedzi na choćby część pytań.

Jak do tej pory Real Madryt aż czternaście razy grał w finale Pucharu Europy bądź Ligi Mistrzów, wygrywając dziesięć z nich, z kolei Juventus wystąpił w ośmiu takich meczach i zwyciężył jedynie dwa razy. My jednak pod uwagę wzięliśmy tylko te finały, w których to albo Królewscy mierzyli się z włoskim klubem, albo Stara Dama z hiszpańskim.

Data: 30 maja 1957

Skład finału: Real Madryt – Fiorentina

Miejsce: Madryt, Santiago Bernabeu

Wynik: zwycięstwo Realu 2-0

Była to dopiero druga edycja Pucharu Europy, udział wzięły w niej 22 zespoły z całej Europy. Królewscy bronili tytułu i byli faworytem finału z racji tego, że grali przed własną publicznością. W pierwszej rundzie Real mierzył się z Rapidem Wiedeń, pierwszy mecz u siebie wygrał 4-2, drugi przegrał 1-3, lecz wówczas nie promowało się jeszcze drużyn, które strzeliły więcej bramek na wyjeździe, tak więc rozegrano trzeci mecz, który Królewscy wygrali 2-0. W ćwierćfinale Real pokonał w dwumeczu Niceę 6-2, a w półfinale Manchester United 5-3. W finale długo utrzymywał się bezbramkowy remis i żadna ze stron nie stwarzała większego zagrożenia pod bramką przeciwnika. Dopiero w 69. minucie rzut karny dla Realu na bramkę zamienił Alfredo Di Stefano. Sześć minut później w sytuacji jeden na jeden z bramkarzem znalazł się Francisco Gento, napastnik Realu przerzucił piłkę nad Giuliano Sartim i ustalił wynik spotkania. Królewscy obronili tytuł jako pierwsi w historii.

Data: 28 maja 1958

Skład finału: Real Madryt – AC Milan

Miejsce: Bruksela, Stadion Heysel

Wynik: zwycięstwo Realu 3-2 po dogrywce

Trzecia edycja Pucharu Europy i po raz trzeci w finale znalazł się Real. Nie mogło być zatem żadnych wątpliwości co do dominacji Królewskich w Europie. Był to też sezon, w którym na lotnisku w Monachium zginęło ośmiu piłkarzy Manchesteru United. Czerwone Diabły wracały z Belgradu, gdzie w ramach właśnie Pucharu Europy rozegrały rewanżowy ćwierćfinał z Crveną Zvezda. W drodze do finału Królewscy pokonali Royal Antwerp FC (8-1 w dwumeczu), Sevillę (10-2) oraz węgierski Vasas SC (4-2). W finale podobnie jak rok wcześniej pierwsza połowa nie należała do zbyt emocjonujących. Na pierwszą bramkę czekać trzeba było aż do 59. minuty, gdy to wolejem z lewej nogi prowadzenie Milanowi dał Juan Schiaffino. W 74. minucie mocnym strzałem z bliskiej odległości wyrównał Alfredo Di Stefano. Następnie znów do głosu doszli Włosi, czego efektem była strzelona w 78. minucie bramka Ernesto Grillo. Na odpowiedź Królewskich nie trzeba było jednak długo czekać, bo już minutę później sprytnym lobem bramkę na 2-2 zdobył Hector Rial. Tak więc cztery bramki strzelone przez czterech Argentyńczyków. Nic się nie zmieniło do 90. minuty i trzeba było grać dogrywkę. W niej, w 107. minucie bramkę na wagę zwycięstwa w trzecim z rzędu Pucharze Europy strzelił Hiszpan, Francisco Gento.

Data: 27 maja 1964

Skład finału: Real Madryt – Inter Mediolan

Miejsce: Wiedeń, Ernst-Happel-Stadion

Wynik: zwycięstwo Interu 3-1

To już dziewiąta edycja Pucharu Europy i siódmy finał Realu. Było to święto futbolu poprzedzone katastrofą przez futbol wywołaną. Otóż zaledwie trzy dni wcześniej w Limie aż 318 osób zginęło, a 500 zostało rannych w wyniku zamieszek po meczu Peru – Argentyna. Tym razem Real zaczynał grę w Pucharze Europy już od rundy wstępnej, którą przeszedł, pokonując Glasgow Rangers aż 7-0. Następnie Królewscy zmierzyli się z Dinamo Bukareszt (8-4), Milanem (4-3) oraz FC Zurich (8-1). W finale stroną przeważającą od początku był Real, jednak pierwszą bramkę strzelili Włosi. W 43. minucie Sandro Mazzola oddał potężny strzał zza pola karnego, bramkarz Jose Vicente nie miał szans na obronę i było 1-0. Po przerwie znów dominowali Królewscy i znów zostali za to skarceni. W 61. minucie mocny strzał z ponad dwudziestu metrów oddał Aurelio Milani, Vicente popełnił błąd i Inter powiększył swoją przewagę. Kwadrans później nadzieję w serca Madridistów wlał Felo, który popisał się efektownymi nożycami i umieścił piłkę w okienku bramki Interu. Na niewiele się to jednak zdało, bo sześć minut później fatalny błąd popełnił obrońca Realu, Jose Santamaria, który podał piłkę wprost pod nogi Mazzoli, a ten ustalił wynik spotkania na 3-1.

Data: 20 maja 1998

Skład finału: Real Madryt – Juventus

Miejsce: Amsterdam, Amsterdam Arena

Wynik: zwycięstwo Realu 1-0

To już czasy Ligi Mistrzów, a konkretnie jej szósta edycja i zarazem pierwszy finał, w którym Juventus mierzył się z hiszpańskim zespołem. Był to trzeci z rzędu finał Ligi Mistrzów z udziałem Starej Damy i pierwszy, w którym wystąpili Królewscy. Wcześniej Włosi grali także w trzech finałach Pucharu Europy i wygrali tylko jeden z nich. Jeśli chodzi o fazę grupową, to Real wyszedł ze swej grupy z pierwszego miejsca z trzynastoma punktami, natomiast Juventus musiał uznać wyższość Manchesteru United i zadowolić się awansem z drugiej lokaty z dwunastoma punktami na koncie. W późniejszych fazach Królewscy mierzyli się z Bayerem Leverkusen (4-1 w dwumeczu) i Borussią Dortmund (2-0), z kolei Stara Dama pokonała Dynamo Kijów (5-2) oraz – podobnie jak w obecnym sezonie – AS Monaco (6-4). W finale w obu zespołach można było znaleźć wiele gwiazd światowej piłki, swoimi umiejętnościami popisywali się m.in. Deschamps, Davids, Zidane, Inzaghi, Del Piero, Hierro, Roberto Carlos, Seedorf, Raul czy Morientes. Na ławkach zasiadły dwie trenerskie sławy, Jupp Heynckes i Marcello Lippi. W pierwszej połowie oba zespoły próbowały głównie strzałów z dystansu, mimo to meczu na pewno nie można było zaliczyć do nudnych. Wyśmienitą okazję zmarnował Raul, który mając piłkę na lewej nodze, nie potrafił pokonać Peruzziego z sześciu metrów. Druga połowa zaczęła się od symulki Fernando Redondo w polu karnym Juventusu, za co Deschamps słusznie domagał się żółtej kartki dla Argentyńczyka. Następnie dwie bardzo dobre sytuacje zmarnował Inzaghi, co zemściło się już po kilku minutach. W 66. minucie z lini pola karnego strzelał Roberto Carlos, strzał zablokował jeden z obrońców, lecz piłka wpadła pod nogi Predraga Mijatovica, który minął Peruzziego i strzałem do pustej bramki dał Realowi prowadzenie. Juventus wciąż próbował, ale wyborne okazje zmarnowali Inzaghi oraz Davids i wynik nie uległ już zmianie.

Data: 6 czerwca 2015

Skład finału: Juventus – FC Barcelona

Miejsce: Berlin, Stadion Olimpijski

Wynik: zwycięstwo Barcelony 3-1

Juventus na swój ósmy finał czekał od 2003 roku, gdy to przegrał w rzutach karnych z Milanem. Był to również ósmy finał dla Barcelony. Drużyna Starej Damy zajęła w grupie drugie miejsce, przegrywając rywalizację z Atletico Madryt. W kolejnych fazach Juventus pokonał Borussię Dortmund (5-1), AS Monaco (1-0) oraz Real Madryt (3-2). W finale jednak dominowała Barcelona, niemal cała pierwsza połowa toczyła się pod dyktando katalończyków. Zresztą prowadzenie objęli już w 4. minucie gry. Neymar zagrał w pole karne do Iniesty, ten mógł strzelać, lecz dostrzegł nadbiegającego Rakitica, a ten skończył akcję strzałem na niemal pustą bramkę. Później dobre sytuacje do strzelenia bramki mieli Suarez czy znów Rakitic. W pierwszej połowie Barcelona była przy piłce przez 66% czasu gry i oddała cztery celne strzały. Juventus było stać tylko na jeden. Druga część gry zaczęła się dobrze dla Starej Damy, w 55. minucie Morata po nieudanej interwencji Andre ter Stegena skierował piłkę do pustej bramki i dał Juventusowi wyrównanie. Trafieniem dla Barcelony odpowiedział jednak Suarez, który również dobijał piłkę do pustej bramki. Juventus do końca meczu starał się odrobić straty, lecz w 97. minucie kontrę wyprowadziła Blaugrana, a bramkę przesądzającą o jej zwycięstwie strzelił Neymar.